Όλα αρχίσανε κάπως έτσι…στην πόλη Χιανγιού της Κίνας στις 21 Μαρτίου 2014, έγινε παγκόσμια συνάντηση ξυλογλυπτών από 70 διαφορετικές χώρες για τον εορτασμό της «Παγκόσμιας Ημέρας Ξύλου». Συμμετείχαν ένας ξυλογλύπτης από κάθε χώρα και δέκα ντόπιοι καλλιτέχνες της Κίνας.
Το θέμα του ξυλόγλυπτου που θα φτιάχναμε ήταν: «Η ΠΑΤΡΙΔΑ».
Ο χρόνος δημιουργίας ήταν 3 ημέρες. Το έργο που φιλοτέχνησα ήταν από ένα κομμάτι ελιάς που κρατούσα από την Ελλάδα.

Το έργο που αποφάσισα να σκαλίσω εκεί ήταν το πορτρέτο του πατέρα μου, από μια φωτογραφία που είχα τραβήξει στην εξοχή, όταν κλαδεύαμε το αμπέλι στη θέση: «Απιγανόδετος».
Το πορτρέτο του πατέρα μου θα αντιπροσώπευε όλους τους γενναίους και φιλόξενους ανθρώπους που έχει η χώρα μου, η Ελλάδα, και η ιδιαίτερη πατρίδα μου, το νησί της Κρήτης. Όλες αυτές τις αρετές τις είχε ο πατέρας μου, που χάσαμε πριν 10 χρόνια, στις 27 Μαρτίου του 2004. Ένας λόγος επίσης, που ήθελα να φτιάξω κάτι σχετικό με τον πατέρα μου ήταν το ότι η ημερομηνία που βρισκόμουν στην Χιανγιού, συνέπεφτε σχεδόν με την ημερομηνία θανάτου του. Έτσι ήθελα κατά έναν τρόπο να τιμήσω την μνήμη του.

Καλλιτεχνήματα δημιουργών από άλλες χώρες είναι στις παρακάτω φωτογραφίες:

Μετά την ολοκλήρωση των έργων, όλοι οι συμμετέχοντες φυτέψαμε κάποια δέντρα και θάμνους σε παρακείμενη περιοχή. Στη παρακάτω φωτογραφία είμαι μαζί με τον κύριο Μάϊκ Χου, διευθυντή και συντονιστή όλων των εκδηλώσεων εκεί πέρα. Είναι ένας γλυκός και ωραίος άνθρωπος.

Κάποιο βράδυ πήγαμε στο θέατρο και παρακολουθήσαμε ζωντανά κινέζικη όπερα. Μπορούσαμε βέβαια να καταλάβουμε την πλοκή του έργου αφού υπήρχαν υπότιτλοι στην αγγλική γλώσσα.

Στην πόλη της Χιανγιού αφήσαμε όλοι οι καλλιτέχνες το ξυλόγλυπτο που μας είχαν πει οι διοργανωτές να κρατάμε από την χώρα μας. Εγώ είχα σκαλίσει στο ξύλο τον ενδέκατο άθλο του ημίθεου Ηρακλή, από την αρχαία ελληνική μυθολογία, όταν πήγε να πάρει τα «Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων».
Αναπαριστάνω τη στιγμή που ο Ηρακλής εξαπατά τον Άτλαντα και του εναποθέτει πίσω στους ώμους του και πάλι την Γη.

Στη συνέχεια, όλοι οι διεθνείς καλλιτέχνες, χωριστήκαμε σε 3 ομάδες και ταξιδέψαμε σε 3 διαφορετικές πόλεις της Κίνας. Άλλοι πήγαν στην Γουένζου, άλλοι στην Κούνμινγκ και άλλοι στην Λουσχιάν. Εγώ πήγα στην Λουσχιάν.

Τελετή έναρξης και ομιλία από τον κύριο Μαόν Λι, καθηγητή πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον.

Η πόλη της Λουσχιάν είχε χτυπηθεί από 2 ισχυρούς σεισμούς, τα τελευταία 5 χρόνια, και ήταν σχεδόν κατεστραμμένη. Οι κάτοικοι προσπαθούσαν μέσα από τα ερείπια να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους, γυναίκες και άντρες μαζί. Εμείς ήμασταν φιλοξενούμενοι από τους υπεύθυνους κάποιας έκθεσης ξυλόγλυπτων εκεί πέρα (Lianyou Ebony Root Carving Art Gallery). Τα περισσότερα ξύλα της συγκεκριμένης έκθεσης ήταν από αρχαία ξύλα (5.000-6.000 ετών), τα οποία βρίσκανε μέσα στο χώμα, κάτω από μεγάλο βάθος. Εδώ είμαι φωτογραφία με τον υπεύθυνο της έκθεσης.

Το ξυλόγλυπτο που έφτιαξα εκεί σε δύο μέρες είναι στις παρακάτω φωτογραφίες. Ο κύριος Μαόν Λι με βοήθησε αφού έγραψε στα κινέζικα «Η Άγρια Κατσίκα Της Κρήτης Πάνω Στα Βουνά Της Λουσχιάν».

Διάφορα άλλα ξυλόγλυπτα από τους άλλους καλλιτέχνες που ήμασταν εκεί.

Την επόμενη μέρα πήγαμε εκδρομή στην ευρύτερη περιοχή της Γιαάν σε κάποιο πάρκο με αρκούδες Πάντα.
Αργότερα κατεβήκαμε σε ένα φαράγγι και βγάλαμε όμορφες φωτογραφίες.
Και το ίδιο απόγευμα, πήγαμε σε κάποια μικρή πόλη και όλα τα σπίτια ήταν φτιαγμένα από ξύλο. Εκεί, βρισκόταν αρκετοί νέοι καλλιτέχνες (ζωγράφοι) όπου ζωγραφίζανε τα όμορφα τοπία της.

Την επόμενη μέρα ταξιδέψαμε για την πρωτεύουσα της Κίνας, το Πεκίνο. Η πόλη των 20 εκατομμυρίων κατοίκων και των αρχαίων μνημείων! Στην παρακάτω φωτογραφία είμαι στο αεροδρόμιο της Τσανγκντού.

Στο Πεκίνο καταλήξαμε 30 περίπου διεθνείς καλλιτέχνες και οι υπόλοιποι πήγαν στην πόλη της Σαγκάης. Ο χώρος που σκαλίσαμε ήταν ένα πανεπιστήμιο και οι φοιτητές του αγκάλιασαν την προσπάθεια μας.
Στη τελετή έναρξης που ακολούθησε οι φοιτητές, μας καλωσόρισαν με το τραγούδι και την μουσική τους. Στη παρακάτω φωτογραφία είναι ο υπεύθυνος όλης της διοργάνωσης στην συγκεκριμένη πόλη, ο κύριος Μάικ Χου, και στην διπλανή φωτογραφία φοιτήτριες που μας έπαιξαν μουσική.

Το έργο που φιλοτέχνησα στο Πεκίνο, σε δύο μέρες, ήταν το πορτρέτο της γιαγιάς μου της Μαρίας Κουτάντου ή «Κοκολομαρίας», με τίτλο «Το χαμόγελο της γιαγιάς μου». Ήταν αναπαράσταση μιας φωτογραφίας που είχα τραβήξει, ενώ ήμασταν στο αμπέλι και τρυγούσαμε τα σταφύλια τον Αύγουστο για να φτιάξουμε σταφίδα. Η γιαγιά μου ήταν χαρούμενη γιατί όλη της την ζωή την είχε περάσει στην εξοχή!

Ξυλόγλυπτα άλλων καλλιτεχνών είναι στις παρακάτω φωτογραφίες.

Τις επόμενες μέρες οι διοργανωτές μας ξενάγησαν σε αρχαία μνημεία και αξιοθέατα της Κίνας. Στην παρακάτω φωτογραφία βρίσκομαι στην μεγαλύτερη πλατεία του κόσμου, την πλατεία της Τιενανμέν.

Εδώ βρίσκομαι έξω από την απαγορευμένη πόλη…

Και εδώ μέσα στην απαγορευμένη πόλη…

Στη παρακάτω φωτογραφία βρίσκομαι στο Ναό του Παραδείσου, όπου πολλά νεόνυμφα ζευγάρια πήγαιναν για την γαμήλια φωτογραφία και στην επόμενη φωτογραφία είμαι έξω από το ολυμπιακό στάδιο του Πεκίνου, στην «Φωλιά του Πουλιού», όπου και γίνανε οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2008.

Και εδώ στο μεγάλο και φοβερό: Σινικό Τείχος! Η μοναδική ανθρώπινη κατασκευή που φαίνεται από το διάστημα!

Κλείνοντας αυτή την αναφορά για το ταξίδι μου στην Κίνα, θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου, όλους τους διοργανωτές που με εμπιστεύτηκαν και με κάλεσαν, δίνοντάς μου την ευκαιρία να ζήσω εκεί όσα έζησα. Ταυτόχρονα θα ήθελα να ευχαριστήσω και όλους τους ντόπιους κατοίκους των πόλεων που επισκεφτήκαμε που, με το χαμόγελο και την καλοσύνη τους, μας έκαναν όλους τους καλλιτέχνες να αισθανόμαστε… καλύτερα και από βασιλιάδες!