Εγώ, ο Γιώργης Κουτάντος του Ιωάννη και της Μαρίας, γεννήθηκα στις 21 Μαΐου του 1981. Τέλειωσα το δημοτικό στην Αξό και συνέχισα τις σπουδές μου στο Γενικό Γυμνάσιο και Λύκειο Ανωγείων. Και τα έξι αυτά χρόνια, Γυμνάσιο και Λύκειο, έμενα στην Μαθητική Εστία Ανωγείων με άλλα παιδιά από τα γύρω χωριά. Ξένοιαστα χρόνια. Στη Β΄ Λυκείου έκανα μαθήματα ασπρόμαυρης φωτογραφίας, κάτι το οποίο με βοήθησε και στην ξυλογλυπτική. Όταν ήμουν εννέα χρονών είχαμε πάει την Πρωτομαγιά σε ένα χωράφι μας για να γιορτάσουμε την ημέρα και το ερχομό της άνοιξης. Όση ώρα ψήναμε το οφτό, ο πατέρας μου με τα μεγαλύτερα αδέρφια μου φύτευαν λίγες ελιές και μετά τις πότισαν. Τότε έσκυψα και πήρα στα χέρια μου ένα βώλο πηλό και άρχισα να τον ζυμώνω, μετά έμπηξα δυο μου δάχτυλα μέσα στην πηλό και μου φάνηκαν σαν μάτια… σε λίγο κρατούσα ένα μικρό κεφάλι στα χέρια μου.

Έτσι από πολύ μικρός, 9 χρονών περίπου, ξεκίνησα να κάνω διάφορες μορφές σε γύψο, πηλό και πέτρα πριν καταλήξω να δουλεύω με ξύλο. Τελικά με κέρδισε το ξύλο γιατί αυτά που έφτιαχνα με τα άλλα υλικά ήταν πολύ εύθραυστα  και με το παραμικρό έσπαγαν. Ήμουν παιδί και αυτό δεν μου άρεσε, να φτιάχνω κάτι και μετά να σπάει. Ένας γείτονας έφτιαχνε μορφές με ζώα από τις ‘κουρμούλες’ των αμπελιών και τις πουλούσε στους τουρίστες. Ίσως και αυτό να με επηρέασε.

Από το Δημοτικό και μετά δε σταμάτησα να ασχολούμαι με τη γλυπτική. Στις αρχές είχα αρχίσει να φτιάχνω μουσικά όργανα, ιδιαίτερα λύρες.

Μετά άφησα τις λύρες, δεν ήθελα να συνεχίσω και σιγά σιγά όταν ήμουν μαθητής στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο άρχισα να φτιάχνω κάποια μικρά γλυπτά.

Μόνος μου σε ένα υπόγειο/κατώγι του σπιτιού μας είχα ένα πάγκο με κάποια στοιχειώδη εργαλεία και μου άρεσε, με ευχαριστούσε να πελεκώ, να δημιουργώ κάτι, ήταν το μεράκι μου. Οι άνθρωποι του χωριού έρχονταν κάποιες φορές και τα έβλεπαν, τους άρεσαν και χαμογελούσαν. Όμως δεν είχα σκεφτεί να ασχοληθώ με την τέχνη, αυτό έγινε όταν επέστρεψα από το στρατό. Στην όλη μου προσπάθεια αυτή με στήριξε η οικογένεια μου ψυχολογικά πάρα πολύ όταν ξεκινούσα, γιατί αυτά που έφτιαχνα δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, αλλά μου δίνανε κουράγιο και συγχαρητήρια, πράγμα που μου έδινε δύναμη να συνεχίσω και να μην τα παρατήσω.

Όταν απολύθηκα από φαντάρος το 2001 έφτιαξα «Τον Αετό με τον Όφι». Τον επόμενο χρόνο τα έβγαλα στην πλατεία του χωριού στο πλαίσιο κάποιων πολιτισμικών εκδηλώσεων του Δήμου και οι χωριανοί μου έβαλαν την ιδέα να ασχοληθώ επαγγελματικά. Από τότε λοιπόν ξεκίνησα και όλα τα έργα που έκανα είχαν σκοπό κάποια μέρα να πάρουν μέρος σε μία μόνιμη έκθεση, και όχι να πουληθούν. Πάνε 20 χρόνια σχεδόν από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με την γλυπτική μέχρι να φτάσω στο σημείο τα γλυπτά και ο χώρος να είναι έτοιμα. Αλλά όταν κάποιος έχει θέληση να κάνει κάτι, θα το κάνει όσα εμπόδια κι αν συναντήσει! Ο ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης έγραφε σε έ

να του ποίημα: «σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να ΄ναι μακρύς ο δρόμος…». Έχω δυσκολευτεί και κουραστεί πολύ για να φτιάξω αυτά που έχω φτιάξει, η διαδρομή φαίνεται να είναι μακρινή. Έχω λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στο Ρέθυμνο και στο Ηράκλειο όπως στην Παγκρήτια Έκθεση ‘Οίκαδε’ το 2003 την οποία οργάνωσε το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ρεθύμνης, στην Έκθεση «Ο μύθος της Γης μέσα από τα χέρια του ανθρώπου» το 2008 την οποία οργάνωσε το Φυσικό Πάρκο Ψηλορείτης, αλλά και σε άλλες που οργάνωσαν οι Δήμοι Ανωγείων, Κουλούκωνα, το Σπήλαιο Σφενδόνη κτλ.